Ποιος ο ρόλος του οδοντιάτρου στην αντιμετώπιση του ασθενή με ομοιοπαθητική;

Ποιος ο ρόλος του οδοντιάτρου στην αντιμετώπιση του ασθενή με ομοιοπαθητική;

Η ομοιοπαθητική είναι μια ολιστική μέθοδος προσέγγισης του ασθενή. Οι υποστηρικτές της θεωρούν οτι η ασθένεια είναι η εκδήλωση της διαταραχής της ιδιοσυστασιας ή ιδιοσυγκρασίας του οργανισμού (όρος που πρωταθηκε απο τον Ιπποκράτη) σε συνδυασμό με επιρροές απο το εξωτερικο περιβαλλον. Με αλλά λογια, η ασθένεια δεν αντιμετωπίζεται ως συνέπεια μιας τυχαίας εξωτερικής επιρροής, αλλά η θεραπεία της εστιάζει στην επαναφορά στην υγεια των διαταραχθεντων εσωτερικών διεργασιών του οργανισμού.

Βασικό στοιχείο της Κλασικής Ομοιοπαθητικής είναι η εξατομίκευση της θεραπείας. Εξετάζεται όχι μόνο η ασθένεια αυτή καθεαυτή, αλλά συνολικά ο πάσχοντας οργανισμός, εις βάθος και συλλέγονται στοιχεία από το σωματικό, συναισθηματικό και διανοητικό επίπεδο του ασθενούς, ενώ συνυπολογίζονται και άλλοι παράγοντες (όπως εκλυτικά αίτια, κληρονομικότητα, κλπ). Με βάση το ιστορικο, ο ομοιοπαθητικός γιατρός θα συνταγογράψει το κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο, για τη δεδομένη χρονική περίοδο και κατάσταση.

Στην Κλασική Ομοιοπαθητική συνταγογραφείται μόνο ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο κάθε φορά και δίνεται αρκετός χρόνος ώστε να διαπιστωθούν τα αποτελέσματα τα οποία αυτό επέφερε, αλλά και για να ολοκληρώσει τη δράση του. Τονιζεται ότι ένα ομοιοπαθητικό φάρμακο μπορεί να θεραπεύει διάφορα σωματικά και ψυχοδιανοητικά συμπτώματα ταυτόχρονα, καθώς θεραπεύει τον οργανισμό ως ολότητα, και δεν χρειάζεται να χορηγηθούν ξεχωριστά φάρμακα για κάθε ένα πάσχον μέρος του οργανισμού. 

Βέβαια, τη σημερινή εποχή, είναι σύνηθες πλέον για να θεραπευτεί ένας ασθενής πλήρως να χρειαστούν περισσότερα του ενός ομοιοπαθητικού φαρμάκου, τα οποία όμως πάντοτε δίνονται ένα τη φορά, διαδοχικά, αφού δοθεί αρκετός χρόνος για να ολοκληρώσει κάθε φάρμακο τη δράση του (τουλάχιστον 1 μήνα, έως και αρκετούς μήνες, για χρόνιες περιπτώσεις) και ποτέ όλα μαζί ταυτόχρονα (ασχέτως δυναμοποίησης) ή σε συχνές εναλλαγές (πλην των οξέων περιστατικών).

Τελικα συνοψιζονται τα χαρακτηριστικά της «Κλασικής» Ομοιοπαθητικής στα εξης σημεία:

1.    Ενα μόνο ομοιοπαθητικό φάρμακο κάθε φορά

2.    Εξατομίκευση της κάθε περίπτωσης

3.    Συνταγογράφηση με βάση τα εκδηλωμένα σωματικά και ψυχοδιανοητικά συμπτώματα του ασθενούς, συνυπολογισμός αιτίων και κληρονομικότητας

4.    Εκτενής 1η συνέντευξη, διάρκειας 1-2 ωρών, για τη λήψη του πλήρους ομοιοπαθητικού και ιατρικού ιστορικού.

5.    Αρκετός χρόνος, ώστε:

·         να εκτιμηθούν τα αποτελέσματα του φαρμάκου (συνήθως 1 μήνας για τις χρόνιες περιπτώσεις)

·         να ολοκληρώσει το κάθε φάρμακο τη δράση του

Να σημειωθει οτι λόγω λανθασμένης πληροφόρησης, πολλοί ασθενείς συγχέουν την ομοιοπαθητική με άλλα εναλλακτικά συστήματα, όπως για παράδειγμα με τη βοτανοθεραπεία, διάφορες ενεργειακές θεραπείες (γιόγκα, ρέϊκι, βιοσυντονισμός) και λοιπές πρακτικές, ακόμα και με φιλοσοφικά συστήματα ή τη ψυχοθεραπεία.

Για την αποφυγή παρερμηνειών, να τονιστεί οτι η Ομοιοπαθητική δεν σχετίζεται με την Βοτανοθεραπεία, τα Συμπληρώματα διατροφής, τις Βιταμίνες, τα Ανθοϊάματα Bach, την Γεμμοθεραπεία, τον Διαλογισμό, την Ανθρωποσοφία, τη Θρησκεία ή κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, τη Γιόγκα, το Ρέϊκι, τον Βιοσυντονισμό, τις «Ενεργειακές» θεραπείες, την Αστρολογία, τον Βελονισμό και τη Ρεφλεξολογία. 

Ποιος τελικά ο ρόλος του οδοντιάτρου στην αντιμετώπιση του ασθενή με ομοιοπαθητική;
Με την κλασσική ομοιοπαθητική θεραπεία κάθε διαταραχή της στοματικής κοιλότητας και του προσώπου αντιμετωπίζεται σαν μια τελείως ξεχωριστή περίπτωση. Η θεραπεία γίνεται με φάρμακα φυσικής προέλευσης με τα οποια αντιμετωπιζονται τόσο οξείες όσο και χρόνιες νόσοι.

Σε ποιές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται στην οδοντιατρική τα ομοιοπαθητικά φάρμακα;

·         Σε περιπτώσεις ευαισθησίας ζώντων δοντιών που προκύπτουν μετά από επεμβάσεις σε αυτά (μετά από εμφράξεις, τρόχισμα δοντιών).

·         Στην οδοντική υπερευαισθησία.

·         Στην οξεία φλεγμονή του πολφού και του περιριζίου.

·         Στις χρόνιες φλεγμονές του πολφού η του περιριζίου.

·         Στις ουλίτιδες, περιοδοντίτιδα, περιεμφυτευματίτιδα.

·         Στους διάφορους τραυματισμούς σκληρών και μαλακών μορίων των δοντιών και του περιριριζίου.

·         Μετά από εργώδη εξαγωγή, ριζεκτομή, τοποθέτηση εμφυτευμάτων, περιοδοντικών επεμβάσεων.

·         Στη περιστεφανίτιδα.

·         Στο ξηρό φατνίο.

·         Στα διάφορα αποστήματα (οδοντικά, περιοδοντικά).

·         Στον έρπη, στον ομαλό λειχήνα, στις άφθες. 

·         Στις στοματίτιδες και στις γλωσσίτιδες.

·         Στη νευραλγία τριδύμου και στην πάρεση προσωπικού νεύρου.

·         Στην ξηροστομία.

·         Στην ταχύτερη επούλωση των τραυμάτων η των καταγμάτων των γνάθων μετά από γναθοχειρουργικές επεμβάσεις.

·         Στις αρθρίτιδες της κροταφογναθικής.

·         Στην ταχύτερη επούλωση τραυμάτων των μαλακών μορίων.

Ο oδοντίατρος θα πρέπει σε έναν ασθενή που είναι υπό ομοιοπαθητική θεραπεία να αποφεύγει τη χρήση:

·         Ευγενόλης και ευγενολούχων φυραμάτων.

·         Ισχυρών αντιβιοτικών, αναλγητικών, κορτιζονούχων σκευασμάτων τοπικής και γενικής χρήσης (και μόνο κατά περίπτωση).

·         Τη χρήση καμφορούχας παραχλωροφενόλης.

Επίσης, ο ασθενής κατά τη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας, θα πρέπει να αποφεύγει:

·         Ισχυρά αντιβιοτικά, αναλγητικά, κορτιζόνη και ηρεμιστικά (και μόνο κατά περίπτωση και σε συνεννόηση με τον γιατρό).

·         Ναφθαλίνη, καμφορούχες αλοιφές και προϊόντα με πολύ δυνατές οσμές.

·         Μέντα (τσίχλες, καραμέλες με μέντα, οδοντόκρεμες με μέντα, στοματοπλύματα με μέντα).

·         Καφεΐνη (καφές, τσάι). Η αποφυγή του καφέ πρέπει να είναι συνεχής κατά τη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας, αλλά και μετά.

Γενικά, η αποφυγή όλων των παραπάνω ουσιών και φαρμάκων, κρίνεται αναγκαία κατά τη διάρκεια της ομοιοπαθητικής θεραπείας, γιατί μπορεί να αντιδοτήσουν στη δράση του ομοιοπαθητικού φαρμάκου. Φυσικά, αν κατ'ανάγκη συμβεί κάτι τέτοιο, δεν προκαλείται καμία παρενέργεια στον ασθενή, αλλά χρειάζεται η επανάληψη της δόσης του φαρμάκου, ώστε να συνεχιστεί η θεραπεία.

Τελικά, η ομοιοπαθητική είναι μια εναλλακτικη μέθοδος αντιμετώπισης του ασθενή που εφαρμόζεται σε ολους τους κλάδους της ιατρικής, αρα και στην οδοντιατρική. Ο θεράπων οδοντίατρος που διαθετει γνώσεις και εκπαίδευση προσανατολισμένες προς την ομοιοπαθητική, μπορεί να αντιμετωπίσει τον ομοιοπαθητικό ασθενή στο ιατρείο του και να θεραπεύσει νόσους οξείας αλλά και χρονιας μορφής με την χορήγηση φυσικών σκευασμάτων.

health.in.gr